رو‌به‌رویم نشسته ای...

به نام یگانه کیمیاگر عالم ...

نگاهم نمی کنی... نگاهت را پایین انداخته ای... چهره ات گرفته و ناراحت است. لب هایت را جوری جمع کرده ای که با نگاه کردنشان غمم می گیرد. رو به رویم نشسته ای در کافه ای ... رو به رویت نشسته ام در اتاق پشت میزم ... نگاهت می کنم و تو ... همان طور به پایین زل زده ای ... غمگینی و دیدنت قلبم را تنگ می کند و نفسم بالا نمی آید. چشم هایم می بارند و تو باز هم بی اعتنایی ...

همان انگشتر سبز همیشگی را به دست داری. همانی که آرزویم است روزی عین آن را برایم بخری و دستم کنی. همان ساعت همیشگی. همان عینک گرد همیشگی. اما یک چیز فرق می کند. تو همان میم همیشگی نیستی و این نابودم می کند. تو همان همیشگی نیستی و من گریه می کنم. من عاشق تنوع ام اما از تو همان همیشگی را می خواهم. همانی که بلند بلند می خندد و صدای خنده هایش در کل دانشکده می پیچد. همان خنده هایی که سرحالم میاورد. همان صدای خنده هایی که مثل خون در رگ های من میدود ... همانی که زندگی را درونم به جریان میندازد.من از تو همانی را می خواهم که پر از شور و نشاط و انگیزه ی زندگیست... همانی که از رکود بیزار است و مدام در جریان ...

و حالا که همان همیشگی نیستی، حالا که صدای خنده هایت را نمی شنوم، حالا که انگیزه ای در تو نمی بینم، حالا که در تو شور و نشاطی نیست، حالا که ساکت و مغموم روبه رویم نشسته ای و هیچ نمی گویی، حق بده اشک هایم بیایند... حق بده خون در رگ هایم ندود ... حق بده جریان زندگی ام متوقف شود ... حق بده دلم بگیرد بغضم بگیرد و راه گلو را ببندد...

چه کنم نبینم این چهره را ؟! چه کنم نبینم غمت را ؟! چه کنم تا این گونه نباشی ؟!  

به قول سهراب که میگه : از مهرت لبخندی کن، بنشان بر لب ما ...

دلم می خواهد بیایم و لبخندی  بزرگ به پهنای تمام غم هایت نقاشی کنم روی لب هایت تا هم حال دل تو خوب شود هم حال من ...

کاش می توانستم ...